Een korte wandeling door het stadscentrum is voldoende om de zichtbare toename van de aanwezigheid van verkopers te zien. straatverkopers in een onregelmatige situatie. Op trottoirs en zelfs in delen van sommige wegen staan geïmproviseerde banken met karton, kratten en schermen.
Daarop staan verschillende soorten koopwaar: fruit, sokken, cd's, elektronica, slippers, brillen, nagelversieringen, speelgoed, paraplu's en vele andere artikelen van verschillende aard.
De situatie maakt deel uit van een complexe context, die onder meer betrekking heeft op de economische situatie, het gebrek aan overheidsbeleid gericht op onderwijs en werk. Naast de desorganisatie van de stedelijke ruimte, die niet beperkt is tot Juiz de Fora, wordt deze in meer of mindere mate geverifieerd in veel onregelmatige steden in het hele land.
In dit scenario is de eerste evidente factor de urgentie om financiële onafhankelijkheid voor deze werknemers te garanderen. Hoewel hij al meer dan 20 jaar in de groente- en fruithandel zit, vertelt straatverkoper Jorge Eduardo, 43, dat hij enige tijd geleden op straat moest gaan verkopen.
Werkloosheid
De werkloosheid zorgde er ook voor dat Antônio Carlos Elias, 54, een inkomen zocht door op straat te werken. “Ik werkte voor een bedrijf. Ik ging weg en ging een andere binnen, in deze werd ik snel weggestuurd. Ik kreeg niets en ik moest op straat komen, alles doen om te overleven.” Volgens hem wordt er al drie jaar op deze manier gewerkt. “Ik kom elke dag en er is niets goed.
We zijn erg afhankelijk van anderen, van de financiële situatie van mensen. Als ze geld hebben, kopen ze het en winnen we. Zo redden we het”, zegt Antônio. Hij wijst erop dat de ideale situatie zou zijn om het onregelmatige arbeidscontract te hebben. "Ik woon op mezelf. Voorlopig lukt het me om het aan te nemen, maar het is niet zeker, vooral niet als de inspecteurs bovenop zitten. We verloren de goederen, er is geen manier om rustig te werken. Op dit moment breekt het de bank, maar het is niet veilig.”
normaal
Voor reguliere straatverkopers is de situatie ook moeilijk. Ze begrijpen de aanwezigheid van illegalen omdat ze in het verleden ook moesten vechten om hun werkruimte te legitimeren. Maar ze zien situaties die verder gaan dan de bezetting van deze arbeiders. “Wat vandaag de dag het meest stoort, is niet zozeer het hebben van onregelmatigheden, ook al is de stad in chaos. Onder de stamgasten zijn er die hun punten huren. Het werd een monopolie, er zijn mensen met twee, drie gehuurde punten. Wij kunnen amper onze belastingen betalen, terwijl zij dit doen en toch dezelfde producten verkopen als wij”, zegt een van de straatverkopers die de melding heeft gehoord en die zijn naam zal laten behouden.
Straatverkoper Adilson Inácio da Silva is van mening dat er een gebrek is aan toezicht en een meer gerichte kijk op deze problemen, met de zoektocht naar kennis van deze problemen. "We hebben niets tegen ongeregeldheden, we hebben al in hun schoenen gestaan. Deze mensen zijn niet te onderdrukken. Maar er moet iets gedaan worden aan deze andere zaken die niet de aandacht krijgen die ze verdienen. We begrijpen de inspectiesituatie, we hebben ze nodig om op straat te werken.”
Straatverkopers en informaliteit: onderdeel van het geheel
De Braziliaanse arbeidsmarkt wordt sterk gekenmerkt door heterogeniteit. De hele moeilijke situatie is niet exclusief voor straatverkopers. Volgens Ana Claudia Moreira Cardoso, professor aan het Instituut voor Humane Wetenschappen van UFJF, staat deze realiteit niet op zichzelf, maar vertegenwoordigt ze een dimensie binnen het geheel, die ook de toename van het aantal zelfstandigen, uitbestede werknemers omvat. , mensen die thuis werken, intermitterende contracten, onder andere modaliteiten.
“Van 2017 tot 2019 was er bijvoorbeeld een stijging van ongeveer 38% in outsourcing. Voor elke zes vacatures die worden gecreëerd, heeft er één een tijdelijk contract. Voor dit type werden 101.000 banen gecreëerd, dat is nu al ongeveer 15% van het totaal.
Uit gegevens van het laatste kwartaal van 2019 van de National Household Sample Survey (PNAD), een enquête uitgevoerd door het Braziliaanse Instituut voor Geografie en Statistiek (IBGE), blijkt dat het werkloosheidspercentage met zes procentpunten is gedaald. Van 11.6% in oktober, november en december 2018 naar 11% in dezelfde periode van 2019. Het gemiddelde jaarlijkse tarief daalde van 12.3% in 2018 naar 11.9% in 2019. De leraar waarschuwt echter dat zelfs met als resultaat dat, blijkbaar, positief zou zijn, blijft het moeilijk om kwaliteitsbanen aan te bieden.
De gemiddelde jaarlijkse onderbenutting van de beroepsbevolking (waarbij rekening wordt gehouden met het percentage werklozen, ondertewerkgesteld door onvoldoende gewerkte uren en in de potentiële beroepsbevolking in verhouding tot het uitgebreide personeelsbestand) is weinig gedaald, van 24,3% in 2018 tot 24,2% in 2019. Het totale aantal ontmoedigde mensen in het 4e kwartaal van 2019 bereikte 4,6 miljoen mensen, ongeveer 4,2%, stabiel in de vergelijking.
Onvoldoende inkomsten
Een andere belangrijke factor waarmee rekening moet worden gehouden, is volgens professor Ana Claudia Moreira Cardoso het inkomen van deze mensen. Uitgaande van een gezinskern met vier personen en maximaal drie volwassenen, stel je voor dat er in deze groep een uitbestede werker en een intermitterende werker is, voor de leraar kan men stellen dat het inkomen onvoldoende is. In die zin is het mogelijk om op twee manieren over precairheid te denken: in de manier van aannemen en in de werkdag. “Het heeft geen zin om te zeggen dat het geformaliseerd is, als je de voorwaarden niet hebt. In de kapitalistische productiewijze is het onderwerp afhankelijk van werk, bij voorkeur een kwaliteitsbaan, om te overleven. De grootste tegenstrijdigheid is dat je een systeem hebt dat je vertelt dat je alleen overleeft met een baan van de laagste kwaliteit, die je die baan niet biedt.”
Op deze manier zal het gebrek aan sociaal welzijn, zoals de leraar zegt, mensen doen zoeken naar wat ze hebben, omdat ze geen andere opties zouden hebben. "Uit de gegevens blijkt dat degenen die het meeste inkomen verloren, de eerste groep waren, mensen die tot R$1.600 verdienden. Andere tracks, vooral die die meer dan R$8.200 ontvingen, slaagden erin om een beetje te herstellen.” Zoals de professor uitlegt, zijn de groepen met het laagste inkomen die met de hoogste uitgaven aan voedsel, dat een van de items was met de hoogste prijsstijging. Het gevolg is dat gezinnen met lagere inkomens minder verdienen en meer uitgeven aan basisbehoeften. Nu er meer economische maatregelen worden besproken, zoals het parlementslid Economic Freedom, zijn er al nieuwe veranderingen in het werk gepland, die deze gezinnen verder kunnen ontwrichten.
Gevolgen
Op basis van al deze indicatoren zouden de werkloosheidscijfers volgens Ana Claudia niet moeten stijgen, maar de banen die zullen worden gecreëerd, hebben daarentegen niet de gewenste kwaliteit. “Dit verstoort niet alleen het gezin, maar zorgt ook voor een grotere druk op de staat. Omdat mensen ziek worden. Terwijl sommigen veel minder werken dan nodig is, werken anderen heel intensief en worden ze zelfs ziek”, benadrukt hij.
De uitweg die ze voor deze situatie overweegt, is druk van het volk. "Het is de enige manier. Er is geen ander. Dat kun je niet individueel oplossen.” Hiervoor benadrukt ze echter dat instellingen actiever moeten zijn.
