Leonardo Barbosa, 44, uit Pernambuco woont al bijna 10 jaar in Canada en heeft thuis altijd Braziliaans eten gemaakt, een paar immigranten.
Hij woont in Calgary, in de provincie Alberta, in het westen van het land. Hij vond echter bijna alle ingrediënten van de Braziliaanse keuken die hij nodig had, behalve het traditionele gedroogde vlees of beef jerky.
Volgens hem was het product nergens in Noord-Amerika te koop.
Leonardo en zijn vrouw, Adriana Barbosa, 42, verhuisden naar Canada op zoek naar een betere levenskwaliteit. Hij, een agronoom, was koopman in Recife en Adriana werkte als grafisch ontwerper.
Taal
Zeker, toen ze in het land aankwamen, beheerste Adriana het Engels al en ging ze werken met haar broer, die zich al in het land had gestabiliseerd. Leonardo sprak geen woord van de taal en ging aardappelen in zakken doen.
Gaandeweg leerde hij de taal en wist hij de markt te betreden. Totdat in 2016 een diagnose de loop van het leven van het stel veranderde. Adriana was 5 maanden zwanger toen ze hoorde dat de baby een totaal atrioventriculair septum of TSVSD had. De ziekte wordt echter gekenmerkt door een misvorming die de communicatie tussen de boezems van het hart in gevaar brengt. De helft van de baby's met de ziekte heeft het syndroom van Down.
Na de eerste diagnose bevestigden tests dat het kind van het paar geboren zou worden met het syndroom van Down. "Het was een enorme klap om dat met zoveel verwachtingen te verwerken", aldus Adriana.
Vanaf die dag vergezelde Leonardo zijn vrouw naar al haar medische afspraken - en dat waren er veel. Afwezigheden op het werk zorgden ervoor dat hij werd ontslagen. Toen Oliver werd geboren, bleef Leonardo thuis om voor het kind te zorgen terwijl zijn vrouw werkte.
En het was vlak voor de komst van weer een koud seizoen in Canada, liggend in een hangmat, dat Leonardo op het idee kwam om een recept te riskeren dat de geschiedenis van de familie zou veranderen. Hij zoutte en hing twee stukken vlees op in de keuken van hun appartement in Calgary.
'Toen hij zei dat hij het hier ging doen, zei ik: 'In godsnaam, het huis zal stinken.' Ik dacht alleen aan het praktische gedeelte”, aldus Adriana. Leonardo drong aan bij zijn vrouw. Hij zei dat hij het echt miste, dat hij het ging doen en dat het ging lukken. Dus toen het vlees gaar was, riepen ze een paar vrienden voor het avondeten. Leonardo begon te denken dat hij misschien voor een zakelijke kans stond.
noordoostelijke cassave
“Quando eles entraram ela [amiga] já sentiu o cheiro e ela disse: ‘eu conheço esse cheiro’. Embora eu coloquei macaxeira cozida na mesa e, quando eu trouxe a carne acebolada, ela nem esperou eu colocar na mesa, ela já foi colocando o garfo e tirando da própria panela. Aí ela botou na boca, fechou o olho, aí deu um sorriso. Assim sendo ela disse: ‘Onde foi que você conseguiu?’ Eu disse que tinha feito e ela falou: ‘Eu quero um quilo’.”
Nu de smaak van het vlees was goedgekeurd, besloot Leonardo dat het het proberen waard was. Er waren toen 13 maanden van wetenschappelijk onderzoek en ontwikkeling voordat de productie van jerky in Canada begon. Droog vlees, zoals het in Brazilië wordt bereid, mag niet naar Noord-Amerika worden geëxporteerd omdat het niet voldoet aan de wetten van de landen.
Hoewel het onderzoeksproces gepaard ging met tests en analyses, was alles al gedocumenteerd en ondersteund door het Canadese federale voedselinspectiebureau, de CFIA. Destijds, zegt hij, omdat er niets vergelijkbaars was met gedroogd vlees, werd het product geanalyseerd met de strengste regels van de Canadese wetgeving.
"Ze gebruikten de strengste criteria die ze hadden op de schaal van vleesproductie, want als we aan alle strengste eisen zouden voldoen, zouden we veilig zijn vanuit technisch / wetenschappelijk oogpunt", zei Leonardo.
In de laatste fase van de tests was de smaak van het vlees nog niet wat Leonardo wilde. Op weg naar huis was het een lied van Zé Ramalho dat Leonardo de kracht gaf om de moed niet te verliezen.
repareer de fouten
“Ik stapte teleurgesteld in mijn vrachtwagen, toen ik terugkwam van de fabriek, en toen begon Zé Ramalho voor me te zingen: 'Nu neem ik een vrachtwagen / ik sla je weer op het zeil.' Toen zei ik: 'wow, maar ik ben knock-out, maar elk gevecht is een persoon knock-out, er is altijd een ander gevecht en de persoon vecht opnieuw om te proberen voor een herkansing.' Dus ik zei: 'we zijn uitgeschakeld, maar we kunnen overwinnen'."
Leonardo ging terug naar zijn onderzoek, corrigeerde de fout en slaagde erin om gedroogd vlees hetzelfde te laten smaken als het vlees dat hij als kind in Brazilië at.
“Het hele probleem met het product is het ontwikkelen van de smaak. Je gaat niet zomaar zout op een stuk vlees strooien en je gaat er schokkerig van maken. De persoon eet gedroogd vlees, het is niet omdat hij gedroogd vlees wil eten. Daarom wil het de smaak eten die in zijn DNA zit ingebakken. Ze groeide op met het eten van beef jerky. Maar een stuk vlees dat smaakt naar het vlees dat haar oma maakte, dat haar moeder maakte”, zei hij.
Lood voedsel
Echter, op 11 juli 2018, toen het bedrijf al geregistreerd was onder de naam Lead Foods, verkocht Leonardo de eerste doos gedroogd vlees, met een Canadees federaal inspectiezegel. “De persoon die het kocht, zette het op sociale media. Die nacht ontving ik bijna 100 e-mails uit verschillende delen van Canada.”
Dagen later kon de jerky echter online worden gekocht. Geleidelijk begonnen fysieke winkels zoals supermarkten en markten die Latijns-Amerikaanse producten verkopen gedroogd vlees te verkopen en vandaag zijn er 32 verkooppunten in het land. Met zijn aanwezigheid op de Canadese markt in het verschiet, begon Leonardo aan een nog gewaagder prestatie: het betreden van de Amerikaanse markt.
Daarom heeft het bedrijf al een online platform klaar om door het hele land te verzenden, en Leonardo Casal heeft ook een lijst met fysieke winkels die geïnteresseerd zijn in het doorverkopen van gedroogd vlees.
Zo zegt hij dat hij in Canada al veel emotionele berichten heeft gekregen van Brazilianen die zijn gedroogde vlees hebben geprobeerd en dat het nu de beurt is om het product met een Noordoosterse smaak naar meer Brazilianen te brengen.
zonen
Assim sendo a empresa, em que trabalham cerca de 12 funcionários, permite que Leonardo tenha tempo para se dedicar ao filho, Oliver, 3. O menino mudou a história do casal, e Leonardo diz que ele é como uma luz.
“Hij is een heel gelukkig kind vandaag. Hij straalt vreugde uit, hij is besmettelijk. Niemand om hem heen wordt serieus.”
Als hij zich het begin van zijn reis door het land herinnert, is Leonardo nog steeds ontroerd. “Ik kwam hier zonder Engels. Vandaag sta ik ingeschreven bij het provinciale instituut van agronomen en heb ik telefoongesprekken met de inspectiemedewerkers van de Canadese overheid, de Amerikaanse overheid. Ik ga om met hooggeplaatste mensen die ik me nooit in mijn leven had voorgesteld. Voor een immigrant die hier kwam zonder Engels te spreken, zonder te weten wat hij met zijn leven ging doen, is dat veel.”
